Pod mocnym aniołem

Reżyseria: Wojciech Smarzowski

Do książki miałam podejście jakieś dziesięć lat temu, kiedy olśniło mnie, że Pilch istnieje i trzeba by sprawdzić, co to za jeden. Nie zdzierżyłam jej. Może byłam wtedy za młoda. A może dlatego, że już wtedy nie podobało mi się pokazywanie pijactwa jako romantycznego przekleństwa uwznioślającego tragizm jakże wybitnego artysty. Dziś nadal tak uważam, ale na film poszłam, bo Smarzowski, bo to jednak świetna polska literatura, no i z ciekawości po prostu.

Wybrałam się do jednego z kin studyjnych i jakież było moje zdziwienie, gdy zobaczyłam dzikie tłumy wlewające się do niego drzwiami i oknami. Dopiero po chwili dotarło do mnie, że wszystkie te osoby przyszły na ten sam, co ja, film. Zapewne pewien wpływ na to miał fakt, że tego dnia bilety były za dyszkę oraz że Wojtek Smarzowski wielkim artystą jest, ale mam cichą oraz złośliwą teorię, że Polacy przyszli na film o tym, co lubia najbardziej: o piciu.

Film jest dobry, ale ciężki. Męczący, niczym jeden wielki zwid w pijackim ciągu. Początkowe uwznioślenie i narcystyczno-poetyckie dyskursy Jerzego (Robert Więckiewicz) przeobrażają się w coraz bardziej naturalistyczną i odrażającą wizję, która dla każdego widza musi zakończyć się kacem.

Wciąż powtarzające się powroty do ośrodka dla alkoholików, ci sami towarzysze niedoli – recydywiści, wyjścia “na wolność” zwieńczone spektakularną pijatyką, każdorazowo rozpoczynającą się w gospodzie “Pod mocnym aniołem” (w roli życia krakowska knajpka Cafe Szafe;) ). Karuzela zlewających się ze sobą wspomnień, halucynacji i upodleń. Poniewieranie się we własnych rzygowinach i ekskrementach. I delirium tremens.

Ciekawym zabiegiem są te same postaci przewijające się na jawie i jako bohaterowie urojeń, m. in. Andrzej Grabowski w roli prowadzącego ośrodek dla deliryków oraz wioskowego lekarza-alkoholika ze wspomnień Jerzego. Pogłębiają wrażenie pomieszania jawy ze snem i zagubienia Jerzego we własnych wizjach.

Aktorsko film jest bez zarzutu, ale odnoszę wrażenie, że Robert Więckiewicz ostatnio chyba nie ma czasu, żeby pójść na dłużej do toalety, bo gra we wszystkim jak leci.

Mnie osobiście bardzo przypadł do gustu epizod grany przez Kingę Preis i Iwonę Wszołkównę. Jest to jeden z najbardziej “trzeźwych” momentów filmu, poza tym obie panie grają rewelacyjnie.

Nie jest to film, który wbija w fotel, tylko taki, po którym chce się jak najprędzej wstać i wybiec na zewnątrz, zaczerpnąć powietrza. Mimo to jednak jestem na tak.Jest po prostu jak treść, którą przedstawia. I to jego duży plus. Powinni go puszczać na zajęciach terapeutycznych dla alkoholików.